عاشق‌ترین معبود
وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ
و چون بندگان من (از دوری و نزدیکی) من از تو پرسند، (بدانند که) من به آنها نزدیکم، هرگاه کسی مرا خواند دعای او را اجابت کنم. پس باید دعوت مرا (و پیغمبران مرا) بپذیرند و به من بگروند، باشد که (به سعادت) راه یابند.
اولین باری که این آیه رو خوندمو یادم نمیاد ولی خیلی خوب یادم هست اولین باریو که این آیه خیلی خیلی به دلم نشست و با تمام وجودم بهش ایمان اوردم و بارها و بارها با خودم زمزمه میکردم...
سال اول دبیرستان بودم و برای تمرین مسابقه حفظ قرآن که از آیات جز دوم بود ترتیل منشاوی رو گوش میدادم؛ اول ترتیل خوانی این ایه خیلی به دلم نشست و بعدم که معناش رو خوندم خودش...
امشبم بارها این آیه رو با خودم تکرار کردم و چقدر قشنگه وقتی خدا مستقیم بدون هیچ واسطه‌ای به بنده‌ش میگه تو صدام بزن من اجابت میکنم....
آرامش محضه فکر کردن به چنین معبودی که نسبت به بنده‌هاش عاشق‌ترینه...
خیلی دلم میخواد بنویسم حرف‌های دلم رو ولی چون ارزش خوندن نداره ترجیحا برای خودم مینویسم فقط
