این روزهای من.....

یکی دو روز پیش به پیشنهاد خواهر جان یه فیلم دیدم که برگرفته از یه داستان واقعی بود؛ به اسم درخت گردو.

خیلی خوب بود ولی خیلی خیلی دردناک؛ به حدی که واقعا نمیشه دردناک بودنش رو به زبون اورد؛ برای بیانش فقط مینویسم: خنده‌ها؛ شادی‌ها و امیدهای که زیر درخت گردو دفن شدن...

قادر؛ قهرمان داستان میتونه قهرمان زندگی خیلی از ماها باشه؛ مردی که برای نجات خانواده‌ش خودشو به آب و آتش میزنه و سال‌ها درد رو به تنهایی تحمل میکنه و فقط امیده که اونو سر پا نگه میداره...

فیلمو دیدم و شرمنده‌ی آدم‌هایی شدم که در بی‌خبری ما، غم‌هاییو به دوش کشیدن که امنیت سهم این روزهای ما باشه و سهم من از اون همه درد و غم فقط دو ساعت نگاهه و چند ساعت بغض و باز هم فراموشی...